Opgebrand of uitgeblust?
Een burn-out is geen verloren tijd.
Een jaar om mezelf te rebooten, te herontdekken en een nieuwe start te nemen.
Een burn-out is geen verloren tijd.
2018, het jaar waarin ik 40 word. Ik kan een burn-out écht iedereen aanraden. Niet zo meteen de periode daaraan vooraf, al helemaal niet de eerste weken en in mijn geval maanden waar je ploetert met je burn-out. Wel de periode waar je merkt dat je opnieuw energie en nieuwe inzichten krijgt, wanneer je op verkenning gaat en je frisse zelf op nieuwe opportuniteiten botst.
Ik ben ook niet de enige. Als je erover praat, vertellen mensen je snel dat ze ook wel al eens een langere periode hebben thuis gezeten. Ik vermoed dat het thema ook verbindt. Het taboe errond begrijp ik nog steeds niet. Ik herinner me dat ex-collega’s lang niet wisten waarom ik thuis zat. Om de 1 of andere duistere reden mocht dit niet meteen geweten zijn.
Ik voelde al langer dat ik me naar het werk sleepte. Slechts 732 m van mijn deur maar voor mij het einde van de wereld. Ik had er totaal geen zin meer in. Ik mocht niet denken aan de stapel van uitgestelde minder leuke zaken die ik nog moest afwerken. Later aangevuld met de hoop van dingen die ik normaal wel super leuk vind maar niet meer in staat was te doen.
Ik was moe en futloos. Ik werd de trendsetter voor het social distancing van 2020.
Mijn bureau was bezaaid met kleurrijke post-its. Op vergaderingen participeerde ik minder tot niet. De creator in mij ging in diepe winterslaap. Ik zei meer neen dan een volmondige ja. Geen dynamische Sara meer met haar eigen overtuigende mening die maar wat graag brainstormt over hoe je reizen naar the next level brengt. Die vol enthousiasme haar begeleiders toespreekt en graag collega’s bijstaat met raad en daad. Die jaarlijks een bijna foutloze brochure neerlegt, klaar om 2.500 Vlamingen op Avontuur te sturen. Ik was een schim van wie ik ooit was. Dat beseffen komt hard aan, héél hard. Naar je huisdokter stap je met een lege geest in een lijf dat wel 100 kg weegt. Figuurlijk want letterlijk heb ik gelukkig deze kaap nog nooit overschreden but trying hard not to.
Ik was een schim van wie ik ooit was.
Dat beseffen komt hard aan, héél hard.
Ik kreeg te horen dat ik net op tijd aan de alarmbel heb getrokken! Hallelujah, dit kalf is nog niet helemaal verdronken! Kan het dan nog erger?
Ik bespaar je de details waarom ik denk dit diepe tijdelijke dal verkend te hebben. Ik zou er misschien mensen mee kwetsen en dat heeft geen zin. Ik hou het op een combinatie van uitgezongen zijn op het werk omwille van diverse redenen, een moeder die niet meer volledig kan recupereren van een operatie die eigenlijk haar levenskwaliteit moest verbeteren en een pracht van een man die je omwille van zijn ouders laat staan omdat je geen moslim bent. Ik denk persoonlijk dat je opgebrand raakt door de manier waarop je werkt en leeft en dat je uitgeblust raakt door de omgeving waar je je op dat moment in bevindt. Het leven is één groot feest. Ik heb gelukkig een vriendin die dat ondanks haar miserie blijft herhalen. Want ze heeft gelijk.
Eén ding moet je weten: je staat er alleen voor.
Niemand beslist in jouw plaats. Iedereen kan je wel adviseren maar alleen jij zal voelen wanneer het moment daar is om je touwtjes weer in handen te nemen. Als je zoekt, komt er een overvloed aan informatie op je af. Een miljoen coaches waar je uit kan kiezen verdeeld over 1.000 workshops en therapieën. De ene net iets duurder dan de andere. Kies maar! En zou je geen loopbaanbegeleiding doen want via de VDAB is dat zo goed als gratis? Je zou ook naar de bedrijfspsycholoog kunnen?
“Eens dat achter de rug, ben je klaar voor je persoonlijke ontdekkingstocht om kruipend de vallei te verlaten. ”
Stop! Please! Too much information! Dan is er ook nog dat torenhoog moeilijk papierwerk waar je door moet en waar je op dat moment geen hol van snapt. België, sociaal gezien echt een prima land maar die administratie en dat document dat dan voor die datum moet teruggestuurd worden en zeker op elke pagina moet ondertekend worden… een hel! Dat is nu net wat je er op dat moment niet meer bij kan hebben en je eigenlijk nog even iets meer de dieperik injaagt. Eens dat achter de rug, ben je klaar voor je persoonlijke ontdekkingstocht om kruipend de vallei te verlaten.
Mijn plan om te recupereren
Stap 1: we bellen een loopbaancoach
Mijn coach Jago krijgt de eer mij richting mijn pad te sturen. Hij doet niet alleen loopbaanbegeleiding maar is ook burn-out coach. Twee vliegen in één klap. En hij zou grappig zijn. Net voor het mijn beurt is, komt er een jong veulen met rode ogen en druipende zakdoek de kamer uit. Euhm… staat dit me ook te wachten? Nog net voor ik het hazenpad kies, roept hij me binnen. Behoorlijk weinig krol moet ik zeggen, maar ik beslis om dat domme mopje achterwege te laten. Jago zal me 8 uur begeleiden in overwegend zijn lounge-salon in een groen overgoten tuin.
Wat leer ik? Dat het voor een vreemde na een gesprek van een kwartier duidelijk is dat ik me beter voel waar er veel zon is en er Spaans gesproken wordt en dat het buitenland en meer ondernemen, stappen zijn die ik al enkele jaren geleden had moeten nemen. Geen spectaculaire eye-opener voor me en ook ouders en vrienden beamen dat ik daar nu ook wel al zelf achter was gekomen.
Ik werk beter in een klein team en dat voor niet heel grote bedrijven. Ik ben een ondernemer maar ambieer geen hoge functie. Wat ik graag doe en wat mijn talenten zijn, worden bevestigd. Een opluchting te weten dat ik mezelf toch eindelijk wel goed ken.
Wat neem ik mee? Wat mijn valkuilen zijn en welke impact mijn talenten hebben op naaste collega’s en hoe ik daar rekening mee kan houden.
Stap 2: we gaan in therapie
Na een zoektocht van enkele weken kies ik voor ACT en volg persoonlijke begeleiding in www.act-academie.be. Say what? ACT helpt je een bewust en waardevol leven te leiden, door je te leren omgaan met onaangename gevoelens, een gezonde afstand te nemen van negatieve gedachten (Acceptance), remmingen weg te nemen, en je te richten op wat écht belangrijk is in jouw leven (Commitment). In mensentaal: ACT zorgt ervoor dat jij het stuur over je gedachten weer in eigen handen neemt.
Wat leer ik? Van elke therapie steek je wel iets op. Alleen valt het bij deze moeilijk te omschrijven wat precies. Ik accepteer dat ik soms mag piekeren maar sta me niet meer toe medelijden met mezelf te hebben en hier uren mee bezig te zijn. Ik zie veel sneller wat me wel gelukkig maakt en kan me daar sneller terug op focussen.
Stap 3: we doen een assertiviteitstraining
Iedereen heeft me daarvoor uitgelachen. Waarom zou een grote mond zoals ik nu een training moeten volgen in assertiviteit. En ik worstel al lang niet meer met mijn laag zelfbeeld sinds ik van maatje 46 naar maatje 38 ging waardoor ik nu wel alleen een café durf binnenwandelen. Het is simpel: ik moet nee durven leren zeggen tegen collega's’, bazen én vrienden om mezelf te beschermen.
Wat leer ik? De voordelen van nee te zeggen en dat daar niets mis mee is. En afhankelijk van de persoon die je voor je hebt, je communicatie daarop af te stellen.
Stap 4: we volgen een cursus mindfullness
Ik denk dat ondertussen half België dit reeds achter de rug heeft dus het hoeft volgens mij geen verdere uitleg. Ik volgde een 8-weekse zomercursus.
Wat leer ik? Dat je geest niet met 2 dingen tegelijk kan bezig zijn en je je piekergedrag kan aanpakken door je te concentreren op je lichaam en je omgeving. Een goede manier voor mij om terug rustig te worden.
Stap 5: we gaan vrijwilligerswerk doen
Dit was een test voor mij om te zien of ik al terug kon functioneren op de werkvloer. Ik koos Vluchtelingenwerk Vlaanderen maar besliste er na een maand mee te stoppen.
Wat leer ik? Een 9 to 5 is niets meer voor mij. Ik leefde op als ik mee mocht om vluchtelingen te onthalen in het centrum waar eten voorzien werd terwijl de immigratiedienst zelf in lunchpauze ging. Het knaagde als ik naar een computerscherm staarde. Een heel mooie ervaring en ik ben dankbaar om de werking van deze organisatie van dichtbij te mogen zien.
Stap 6: sporten
Jeeeej! Voor mij toen een noodzakelijk kwaad hoewel ik er de voordelen echt wel van in zie. En ik ben geen luiaard die je nooit haar zetel uit krijgt. Ik probeer graag zaken uit en spring minimaal 3 keer in de week in het zwembad om mijn baantjes te trekken.
Maar ik zocht een meer sportieve uitdaging en volgde groepslessen waarbij mijn hartritme de hoogte invloog.
Wat leer ik? Sporten is en blijft gezond!
Stap 7: regelmatig naar de huisarts
Ik wist niet goed waar mijn huisarts te plaatsen maar eigenlijk verdient ze haar plaats bovenaan deze lijst. Ze heeft altijd tijd voor me gemaakt, zelfs met een volle wachtzaal tot gevolg. Ze heeft me soms gedwongen om dingen aan haar af te leveren. De figuurlijke schop onder mijn kont. Mijn curriculum zit bijvoorbeeld ook in haar mailbox en dat was alvast niet om haar persoonlijke secretaresse te worden. Ze schreef me nooit medicatie voor maar geloofde in mijn eigen kracht.
En dit lieverds, is enkel mijn proces geweest om boven aan de rand van de vallei te komen. Vanaf dan klonk in mijn oren: ‘The only way is up’ maar dan voorlopig met net iets minder schwung dan Yazz. Zalige schijf!
Oktober en november had ik de mentale kracht om de gesprekken aan te gaan met mijn afdelingshoofd en directie. Eens kijken of we nog samen dezelfde zee zouden kunnen bevaren. Die gesprekken waren lastig ondanks ik die dagenlang heb voorbereid. We besluiten in januari dat ik half februari 2019 aan de slag ga maar dan op een andere afdeling.
Ik beloon mezelf nog met 14 dagen vakantie en trek rond in de Dominicaanse Republiek. Ik weet dat muziek, zon, strand, palmbomen, jungle en Spaans gebrabbel me de nodige energie zal bezorgen om een vliegende start te nemen. En dat was ook!
Ik start deeltijds met 3 stevige madammen aan mijn zijde op ViaVia Tourism Academy. Een fijne plek waar ik al iets dichter sta bij het netwerk van de ViaVia Travellers Café. Mijn droom is om er ooit zelf eentje te openen. Je kan al raden waar. Ik werk graag bij de girls. Ik ben er niet meer constant aan mijn computer gekluisterd, kan soms van thuis werken, ik mag naar opleidingen en workshops, ik organiseer er een internationaal event voor het nieuwe project Sundry Seeds dat ik toegewezen krijg maar helaas nooit tot een goed einde zal brengen.
Ik heb niet het gevoel dat ik meer energie krijg van mijn werk dan dat ik erin steek en dat vind ik nu wel heel belangrijk geworden in mijn leven. Dus ik had nood aan een nieuwe carrière, een nieuwe wending in ‘t leven. Ik ben klaar voor een volgende fase.
Een leuke tip die ik wil meegeven in het kader ‘You’re not alone’ is de podcast 40 in 2020 van Lotte Van Den Bogaert. Lotte is een prille 40-er die haar eigen ViaVia Reiscafé in Marrakech uitbaat. Tijdens de Corona-lockdown startte ze haar podcast waar ze haar vrienden die 40 worden in 2020, onderwerpt aan een reeks vragen. Ik merk dat knopen doorhakken, burn-out en ‘ik-weet-het-hier-efkes-niet-meer’ standaard bij het leven van iemand van 40 hoort. Het stelt me gerust. Vooral ook omdat ze er allemaal weer tegenaan gaan en hun dromen (willen) realiseren.