Het leven is een reis

Een vraag die ik me lange tijd niet gesteld heb want ik had niets om over te klagen. Als kind ben je daar normaal ook niet mee bezig. Nul verantwoordelijkheden en ‘s avonds thuiskomen onder moeder haar vleugels. Weten dat je morgen opstaat zonder zorgen. Los van het feit dat ik dan nog niet beslist had in welke kleren ik me de volgende ochtend zou wringen. Jawel, ik zat én zit nog steeds bij de club van de jojo’s wat gewicht betreft.

Of ik in de badkamer deze keer mijn met lak stuif gespoten kuif langs links of rechts zou blazen. Mijn vader zou er boeken over kunnen schrijven. Mijn broer, die hoor ik nog steeds op de badkamerdeur bonken, gevolgd door ‘Er zijn er nog die moeten douchen eh!’. Nu ik erover nadenk, had ik toen misschien ook al meermaals een identiteitscrisis. Naast die kuif waren er ook nog Buffalo’s, een jas van Chipie want Donaldson was te duur en combat-boots, de échte van in ‘t leger. Mijn deels afgeschoren haar heb ik lang kunnen verbergen voor mijn ouders dankzij die gewilde Arafat-sjaal. 

Ik had een zorgeloze jeugd met fijne vrienden en een jeugdbeweging waar ik mezelf al eens durfde in te verliezen. Want zo ben ik wel, als ik ergens met goesting voor ga, dan ga ik er volledig voor. Ik ging meestal graag naar school, ontdekte al snel dat alles wat wiskunde gerelateerd was voor de nodige stress bij examens en mijn leerkrachten zorgde maar sprak graag mijn talen.

Op je achttien kiezen welke richting je leven zou gaan inslaan, vind ik nog steeds te vroeg. Maar ik maakte wel een keuze richting Toerisme en Recreatiemanagement want ik kende alle eilanden van de Balearen, was in Joegoslavië geweest, wist elke schelpje van Blankenberge liggen én ik werd gecreëerd in Roemenië.  Ik had dus alle troeven in huis om toerist te worden.

Ik betreur me de keuze absoluut niet. Ik had alleen na 3 jaar van dit, nog een beetje van media, marketing of journalistiek willen proeven want daar loopt mijn hart ook wel warm van. Het Duits dat ik zo graag sprak dankzij mijn geweldige lerares in het middelbaar, verwaterde als gevolg van een altijd naar sigaretten stinkende prof die eerder Duits murmelde dan sprak. In ruil kreeg ik wel een paar uur per week een bruisende wervelwind voorgeschoteld die me de liefde voor de Spaanse taal met veel passie overbracht. 

We zijn het jaar van de eeuwwissel, met mijn diploma op zak en dankzij een vader die het na een maand welletjes vond dat ik nutteloos thuis zat, ging ik als verlegen toch zelfverzekerd meisje solliciteren bij de Belgische reisorganisatie Joker. Ik heb er bijna 20 jaar mijn kleren versleten en ontmoette er een sympathieke kerel met wie ik grote delen van deze mooie wereld mocht verkennen. Ik kreeg er de mogelijkheden om te groeien of ik ging zelf een nieuw takenpakket voorstellen. Ik leerde er zoveel over reizen samenstellen, werken met vrijwilligers, omgaan met verschillende culturen, communiceren en onderhandelen, schrijven en hoe ieder jaar weer een perfecte reisbrochure samen te stellen. Vrienden zeiden vaak wat een droomjob ik toch wel niet had. En toch begeleid ik nu enkel nog voor deze organisatie. In 2018 bracht een burn-out me naar wie ik vandaag ben.

Yep, the word is out. Het taboe waar iedereen nooit over sprak, ik had het! Logisch wel als je iedere ochtend eerst een potje huilde op het toilet alvorens te kunnen starten, je alles moet opschrijven in eindeloze to do-lijstjes want instant vergeet je wat er net van je gevraagd werd, je geen mensen meer om je kan uitstaan en je goedbedoelde perfectionisme weer net niet goed genoeg is. Elf maanden in een soepele lockdown. Toen het noodlot toeslag dacht ik er wel op een 3-tal maanden vanaf te zijn maar mis poes! Net zoals corona is dat ook meestal voor een burn-out niet het geval.

Hoe en wat ik allemaal beleefd heb voor en tijdens mijn burn-out, daar wijd ik graag een eigen artikel aan. Want draai of keer het, ik kan het echt iedereen aanraden. Ik ging bewuster op zoek naar wat we me gelukkig maakte. En ik wil ook dat iedereen weet wat een burn-out met je doet.