Voorjaar 2020. Locked up in a little paradise. Zoiets wenst toch iedereen? Dat zou je kunnen denken behalve wanneer miss corona beslist de wereld te beheersen op haar uiterst buitengewone manier. Ze kan grenzen laten sluiten, vliegtuigen op de tarmac houden en luchthavens met stilte overladen. Bewegingsvrijheid nihil. 

Daar zit ik dan in mijn paradijs met 8 kilometer aan witte zandstranden en palmbomen die graag mijn schaduw willen zijn. In Las Terrenas, een toeristische plaatsje op het schiereiland Samana in de Dominicaanse Republiek, ligt het strand op 200 m wandelafstand van mijn deur. Anno april 2020 kom je er niet buiten zonder mondmasker en dit bij een aangename 30 graden, je zet geen voet op dat strand waarvan net sprake en om 17u loop je niet meer op straat. Ja, het was écht fijn in mijn paradijs. 

Na 6 weken coronamaatregelen en veel inspanningen van de Belgische ambassade van Cuba kon ik afscheid nemen van de Dominicaanse Republiek. Ondanks de vele Belgische toeristen die jaarlijks dit deel van Hispaniola overspoelen, is een Belgische vertegenwoordiging hier blijkbaar toch overbodig. Ik wens me uitdrukkelijk uit te spreken over de fantastische ervaring en service die ik van de Belgische ambassade in Havana kreeg. In het begin was het zoeken met vaak uitblijven van up-to-date info maar eens ze zichzelf georganiseerd kregen, bleef geen vraag onbeantwoord.

Midden april zat ik terug in mijn relatief veilig stukje België. Je bent toch wel opgelucht, zeker? Goh. Ja, denk ik. Maar in mijn hoofd blijft rommelen wat ik achter me liet. Ik kijk vooruit hoe onze maatregelen versoepelen en wat corona nog steeds aanricht in Cuba en de Dominicaanse Republiek waar ik de voorbije 7 maanden verbleef. Cuba kan een staaltje vechten en weet het virus snel het zwijgen op te leggen. De Dominicaanse Republiek is net iets minder strijdvaardig en verliest meer geliefden dan gewenst. Maar beiden hebben ze één ding gemeen: er valt geen toerist te bespeuren. Nul, nada, ballekes! Voor deze parels uit de Caraïben een slag bij heldere hemel. En believe me, 50 tinten blauw is er niks tegen dus het knalt daar serieus! En net zoals bij ons zullen daar nog vele bommetjes vallen. Zeker in landen waar de economie grotendeels draait op wat jij als reiziger uitgeeft.

Het is duidelijk. Belgen blijven liever in België of Europa dit jaar. Terecht ook want hoe geweldig is ons land wel niet? En neen, dan heb ik het niet over dat sociaal vangnet waardoor de meerderheid onder ons toch nog de kaas op zijn boterham kan leggen. Bij twijfel, een sociaal vangnet in tijden van coronacrisis, betekent in de Dominicaanse Republiek een maandelijkse tegemoetkoming van 8.000 peso. Of wat doe jij met 122 eur? En in Cuba? Tja, hoe zal ik het zeggen? Daar staan ze sowieso al in de rij als er melk of rijst wordt geleverd. Áls het wordt geleverd. 

Souvenirwinkels blijven dicht, het kleurrijke kraam met exotische vruchtensappen verkoopt amper, B&B’s ontvangen geen klanten maar betalen wel maandelijks hun belastingen, vervelende kinderen (licht ironisch) hebben niemand meer om nog een balpen aan te vragen, taxi’s staan aan de kant, gidsen kunnen hun verhaal niet meer kwijt en die knappe salsaleraar danst voorlopig met zichzelf. Cuba die recent het opstarten van privéondernemingen toeliet, krijgt zware klappen. Niet toevallig starten ze daar allemaal iets wat met toeristen te maken heeft. Because you bring the money in baby! Eerst de vele cruises die met duizenden passagiers niet meer mochten aanmeren dankzij - zonder enige vorm van een sarcastische uitlating - onze vriend Trump. Velen overleven al maanden zonder inkomen. Velen worden verplicht samen te gaan wonen omdat ze samen de huishuur misschien wél nog kunnen betalen. Witte rijst zonder kip, witte rijst zonder groenten. Velen hangen af van het geld dat toerisme met zich meebrengt. 

En wat kan ik als toerist daar aan doen? Ik hoor het je al zeggen. Veel! Ontdek de mooie plekjes van je thuisland tijdens een verlengd weekend of wanneer je nog verplicht tijdelijk werkloos bent. Vergeet zeker niet je inkopen te doen bij de lokale kruidenier of koop een ijsje bij de plaatselijke ijsboer. Want ja, ook hier hebben handelaars onze steun nodig. Maar werp je blik ook wat verder. Ondanks alles hebben de meesten onder ons het nog steeds goed. Als ik mijn Instagram mag geloven gaan nog velen aan de wijn en wordt er massaal eten aan huis gebracht. Dus overweeg misschien het volgende: spaar je verdiende vakantiedagen op, spreek de avonturier in je aan en geef geld uit in landen waar elke cent die jij spendeert, zorgt voor eten op de plank van mensen die het broodnodig hebben.  En reis van zodra het weer kan.

Ook de Belgische reissector zal je dankbaar zijn wanneer je opnieuw je grenzen wilt verleggen. Vloeken zal ondertussen iedereen wel al eens gedaan hebben, net zoals tasten in het duister. Dé hamvraag voor reizend Vlaanderen: wanneer mag ik terug op op reis?

Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om nu in een vliegtuig te stappen! Seriously? Ik overleefde een repatriëring in een vliegtuig waar élk stoeltje gedurende tien uur warm werd gehouden. Ik had het genoegen om ongevraagd toiletmadam te zijn waardoor menig passagier met mogelijke besmetting van corona, om de 10 minuten mijn stuk gangpad bezette. En shame on me, ik ging naar toilet zonder dat die eerst volledig werd gedesinfecteerd door het cabinepersoneel omdat die ook nog eens de taak hadden regelmatig te checken of iedereen correct zijn mondmasker droeg. Maar ik voelde me veilig in mijn eigen vliegtuigbubbel waar er om de 3 minuten verse lucht in werd geïnjecteerd. Ik zat geblokkeerd tussen wand, twee stoelen en een medepassagier die even voorzichtig was als ik. 

Want daar gaat het om, je gezond verstand. En waarom zou je dat anders gaan gebruiken op vakantie? Of waarom zou iemand in Cuba minder met zijn gezondheid bezig zijn dan jezelf? Die enkele onbezonnen kemphanen die in elk land rondlopen buiten beschouwing gehouden. En voor de duidelijkheid: we zijn 4 maanden later en ik ondervind nog steeds geen gevolgen van mijn blokkade in de Caraïben of mijn bangelijk ritje in hogere sferen. En denk eens aan al die extra maatregelen die luchtvaartmaatschappijen ondertussen namen om je veiligheid in het vliegtuig nog meer te kunnen garanderen.    

Je wilt toch niet in Cuba in het ziekenhuis belanden? Waarschijnlijk niet en ondanks mijn talrijke reizen richting la isla bonita, kreeg ik nog niet de kans om een internationaal hospitaal op Cubaans grondgebied van dichtbij te ontdekken. En ik ben van plan dat zo te houden. Ik heb het wel voor knappe dokters maar niet voor die witte jassen. En voor het geval je het zou gemist hebben: Cuba stuurt haar dokters uit, ook naar het welvarende Europa, om samen te strijden tegen wat ons vandaag klein krijgt. Het klopt dat er een tekort is aan veel degelijk medisch materiaal maar over hun strijd tegen corona valt veel positief te vertellen. Het zit vermoedelijk in hun genen, die strijdvaardigheid voor het onrecht waar ze ook vandaag nog steeds mee te maken hebben. Maar als ik daarover begin, zitten we tien pagina’s verder. 

De Cubaanse en Dominicaanse grenzen gaan in fasen open. Cuba is daarbij iets voorzichtiger dan hun buurlanden. Ook is het wachten op groen licht van onze regering om buiten Europa op pad te gaan. Maar de wereld gaat ooit wel weer open, culturen zullen samensmelten. Volop genieten van de voorlopig nog gezondere buitenlucht wordt een vaste waarde. En als je het avontuur aandurft, doe dan vooral zoals hier: koop 100% lokaal! 

Sommigen fronsen ongetwijfeld hun wenkbrauwen tijdens het lezen en gegarandeerd laat ik eerder de positivo in me spreken dan de realist. But better to look on the bright side of life, right?

Angst om te reizen, wie had dat ooit durven denken?